Γιάννης Παρασκευάς: Εμείς και ΕΚΕΙΝΟΙ

Είχαν πολύ καιρό να συναντηθούν, από την ένταση της συνάντησης και το πλήθος των αναμνήσεων, δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν που βρισκόντουσαν, στον Παράδεισο, στην Κόλαση, στον ισλαμικό παράδεισο (Τζάνα) με τα Ουρί παρέα, τι τους ένοιαζε όμως, αγκαλιάστηκαν και για κάμποσο έμειναν βουβοί.

Ο ενας ο δικός μας Χριστιανός, ο άλλος Μουσουλμάνος, ηταν τόση η χαρά από την συνάντηση που δεν τους ένοιαζε ποιος είναι ο τόπος που  τους φιλοξενούσε.

-Αδελφέ μου, γιατι τα μάτια σου ρυάκι ρίχνουν τα δάκρυα, τι είναι αυτό που την ψυχή σου πληγώνει, ποιοι είναι αυτοί που με τόση στεναχώρια σε πότισαν?

-Δεν είναι ούτε ενας, ούτε δυο, είναι πολλοί αδελφέ μου ΑΝΔΡΕΑ, είναι όλοι εκείνοι που χρονια τον Λαό μου μου βασάνιζαν, εκείνοι που με χιλιάδες τρόπους από τους τόπους μας μας ξερίζωσαν.

Τους ήξερα και ποτε μου δεν πίστευα ότι μπορει να αλλάξουν, είναι όμως και οι άλλοι που κάποτε μας έλεγαν ότι είναι φίλοι μας και τώρα όχι μόνο την πλάτη μας γυρνούν, αλλα γίνονται χειρότεροι από τους παλιούς διώκτες μας.

-Γιασέρ-Γιάσερ, ματώνει η καρδιά μου, τα βλέπω καθημερινά, δεν ειναι λίγες οι φορές που δυνατά παρακαλώ και προσεύχομαι, την άδεια να μου δώσουν και εκεί επάνω να βρεθώ, μετα την έξαψη καταλαγιάζω και σκέφτομαι και ποιον θα συναντήσεις βρε ΑΝΔΡΕΑ.

Πολλα έχουν αλλάξει, σύντροφε μου αγαπημένε, αυτά που αφήσαμε πίσω μας, τους ανθρώπους που είχαμε κοντά μας και με πολύ επιμονή και υπομονή κάποια πράγματα προσπαθούσαμε να τους διδάξουμε, αυτοί, παιδιά και εγγόνια δικα μας, αλλού τράβηξαν, άλλοι είναι οι δρόμοι που ακολουθούν,

-Τα βλέπω ΑΝΔΡΕΑ, φαγώνονται καινοί δικοί μου μεταξύ τους, τι τους φταίει ο Λαος, τι τους φταίει αυτός ο πονεμένος και ταλαιπωρημένος Παλαιστινιακός Λαος, μοιράστηκαν σε ομάδες, αντιμάχονται ο ένα τον άλλον, δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι παίζουν το παιχνίδι των εχθρών τους?

Στο τότε, στα χρονια μας, αναμεσα σε αυτούς που όλα τα μετράνε σε χρήμα, δύναμη και καταπίεση των αδυνάτων, είχαμε κάποιους συνομιλητές, σημερα ολοι μια γροθιά και με ένα στόχο, σκοτώστε τους όλους, διώξτε τους από τα πατρογονικά εδάφη τους, είναι τρομοκράτες, την γη τους θα την κάνουμε τουριστικό θέρετρο.

Είναι και οι δικοί μου οι ομόθρησκοι, ξέχασαν και θρησκεία και εθνολογογικές συγγένειες, κάποιοι ψελλίζουν κάποια λόγια παρηγοριάς, αλλα μέχρι εκει, σκύβουν το κεφάλι στους ισχυρούς, μετρά για αυτούς φιλε μου Ανδρέα, πιο πολύ το δολλαριο από οτιδήποτε άλλο.

-Δεν μπορώ και δεν αντέχω Γιάσερ, να βλέπω μανάδες να θάβουν τα μικρά παιδιά τους, πόλεις να καταστρέφονται, δεν αντέχω αυτήν την προγραμματισμένη Γενοκτονια, δεν αντέχω το ξεκλήρισμα και το διώξιμο από τον τόπο τους τόσων χιλιάδων ανθρώπων.

Μου έρχονται στο νου τα ξεκληρίσματα των δικών μου ανθρώπων, οι γενοκτονίες, όχι μόνο Ελλήνων από τα σπίτια τους αλλά και άλλων Λαών και το τραγικό της ιστορίας ότι είναι οι ίδιοι, οι ίδιες δυνάμεις που τότε τα έκαναν αυτά και τώρα, πάλι οι ίδιοι,  κάνουν τα σημερινά.

Μακάρι να είμασταν τώρα εκει, μαζί στον αγώνα για το δίκαιο, τον ανθρωπισμό, για την ελευθερία των Λαών, να τους τρίψουμε στη μούρη τα ψέματα που λένε, να στραφούμε στην δύναμη των Λαών, όχι στην δύναμη των πολιτικών, να ξεσηκώσουμε όλους τους πολίτες όπου ΓΗΣ, για το δίκιο του Λαού σου και όλων των Λαών, που η δύναμη του χρήματος τους καταπιέζει.

-Πως να ξεχάσω Ανδρέα την μεγάλη σου αγκαλιά, πως να ξεχάσω πως με δεχόσουν, όταν ολοι οι άλλοι με αποκαλούσαν τρομοκράτη, πως να ξεχάσω την αγαπη και το χειροκρότημα των μελών του κόμματος σου, δεύτερη πατρίδα μου η Ελλάδα, δεύτερη πολη μου η Αθήνα.

-Αυτό πλακώνει την καρδιά και την ψυχή μου, το κόμμα μου, το παιδί μου μου, οι άνθρωποι στους οποίους προσπάθησα να αφήσω σαν παρακαταθήκη τις ιδέες της ελευθερίας των Λαών, της δικαιοσύνης, της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, την καταδίκη της εκμεταλευσης, την προστασία του κοινωνικού πλούτου, βλέπω πως συμπεριφέρονται, τι κάνουν και τι παραλείπουν να κάνουν και θλίβομαι και ώρες – ώρες σκέπτομαι αυτοί δεν είναι παιδιά μου και κακώς χρησιμοποιούν το όνομα μου.

Αλλα περίμενα, ένα ΠΑΣΟΚ πρωτοπόρο σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, πρώτο να υψώσει την σημαία προστασίας του Παλαιστινιακού Λαού, καθαρά και έντιμα, δεν μας ταιριάζουν τα μισόλογα.

Το ΠΑΣΟΚ δεν γεννήθηκε για να γίνει διαχειριστής της μιζέριας, γεννήθηκε  για να είναι  μπροστάρης στους αγώνες για Δημοκρατία, για δικαιοσύνη, για κοινωνική απελευθέρωση, για την προστασία των κοινωνικών αγαθών και του δημόσιου πλούτου, μπροστάρης διεθνών συνεργασιών για την προστασία της Παγκοσμιας Ειρήνης και όχι  ουραγός  των Διεθνών διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Παρασκευας γιαννης