Θέλει παρέμβαση; Μήπως με “Γαλλικά”; Μήπως αυτά μόνο καταλαβαίνει;

Αγαπητέ Σίμο… Ξέρεις, γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ και ξέρουμε κι εμείς καλά!

Αν πεις μια κουβέντα τώρα ειδικά, μπορεί και να τους φέρεις στα συγκαλά τους;  Οχι, δεν θα είναι παρέμβαση. Εσυ ξέρεις καλά, μια κουβέντα, έτσι με ολίγον από Γαλλική υφή, προς έναν ειδικά, που τον έπιασες από το χεράκι και του έμαθες να …μπουσουλάει, μπορεί και να τον φέρει στην ισορροπία;

Οταν τον πρωτοσύστηνες στο ακροατήριο, ήσουν βέβαιος πως θα κάνει λαμπρή πορεία. Τον είχες κάτι σαν διάδοχο σου, αφού ο Γιώργος δεν είχε και πολύ σκασίλα για την πολιτική, καμμένος από του πατέρα του το …χόμπυ! Τον ανέβασες δυό τρία σκαλοπάτια και αναρωτιέμαι αν σήμερα μιλά γι αυτό ή αυτή η τόση αλαζονεία είναι εμφανής και προς εσένα.

Τώρα δεν μπορώ να πω άλλα. Εσύ ξέρεις καλά. Οταν πιάναμε δουλειά, ξέραμε πώς θα την πάμε την …βάρκα. Λέγαμε πάντα, πως τη γνώμη μας θα πρέπει να την περνάμε με το γάντι ή ν’ αφήνουμε τους άλλους να έρθουν στα νερά μας, συμφωνώντας τελικά με αυτό που υπερασπιζόμασταν.

Ξέρεις καλά… Δυό σχολές λειτούργησαν στη Νέα Δημοκρατία τα τελευταία χρόνια στα νησιά μας και ήταν αντίπαλες, για διαφορετικές προσεγγίσεις, με διαφορετικούς τρόπους, με τον ίδιο στόχο. Η μια, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Κω, με επικεφαλής τον Παυλίδη. Η άλλη ήταν η δική σου, κάτι σαν τις παλιές σχολές φιλοσοφίας στο Ροδίνι, που δεν είχαν θρανία, δεν είχαν έδρες, είχαν πλήθος μαθητών… Ξέρεις εσύ ποιοι ακολούθησαν, ποιοι κατάφεραν κάτι κοντά στα δικά σου κομματικά επιτεύγματα. Οταν η σχολή αυτή έχασε την επαφή, για πολλούς και περίεργους λόγους, χάθηκε και η βάση. Δεν νομίζω να έχεις αντίρρηση. Πάνε κι έρχονται τώρα κάτι …επισκέπτες καθηγητές, κάτι ουρανοκατέβατοι καθοδηγητές και δεν μπορούν να βγάλουν άκρη.

Ξερεις ρε Σίμο, λένε κάποιοι, άντε ξεπεράστηκε πια η σχολή του ενός, ξεπεράστηκε και του άλλου. Να το δεχτώ, αν δω να έχει διάδοχα σχήματα. Να δεχτώ κάτι διαφορετικό, αν φανερωθεί μια άλλη τάση, ένα κάτι άλλο!

Τώρα τι με έπιασε με όλα αυτά; Γνωρίζουμε πως μια Γαλλική κουβέντα θα μπορούσε να συνεφέρει πράγματα. Μα πού τέτοιες αντοχές! Να κάτσεις τώρα να ξαναπιάσεις από το χεράκι τον μαθητή και να του πεις πως όσοι άφησαν τις ρίζες και είδαν με σύστημα το δέσιμο της καρέκλας, έχασαν την καρέκλα, έχασαν και τ’ αβγά και τα καλάθια. Πού όρεξη τώρα να πεις στο μαθητή πως η αλαζονεία επιστρέφει στον θύτη όπως έγινε με την γκιλοτίνα της Μαρίας Αντουανέττας. Λες να τα καταλάβει σήμερα όλα αυτά; Λέω πως έφτασε σε τέτοιο σημείο που είμαι σίγουρος πως ούτε γειά δεν σου λέει κι αν το πει είναι με το ύφος του Βασιλέα όταν μιλά στους υπηκόους.

Ξέρουμε καλά: Αυτό το κόμμα δεν έχει πλέον βάση, δεν έχει πια συμμετοχή, γιατί η συμμετοχή δεν φτιάχνεται με κοινωνικές, παρδαλές εκδηλώσεις, φτιάχνεται στον τοίχο του αεροδρομίου, στην πλατεία, στο δρόμο, στις συγκεντρώσεις, στον συνδικαλισμό φτιάχνεται. Με αγώνες γίνεται. Ξέρεις καλά εσύ, γι αυτό ό,τι και να πεις σήμερα, απλά θα το ακούσουν όσοι σε ξέρουν καλά. Κι όσοι δεν καταλαβαίνουν από Γαλλικά, γιατί γεννήθηκαν δυστυχώς με …ανώτερη καταγωγή σε σαλόνια Λουδοβίκων: Που τα Γαλλικά εκεί, είναι μια άλλη, ξένη γλώσσα (μοσχαρίσια θαρρώ!)…