Δημήτρη καληνύχτα! Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη…

7η Μαρτίου. Ενσωμάτωση. Αν σε άλλες εποχές πηγαίναμε να γράψουμε κάτι για την Ενσωμάτωση θα έπρεπε να προσέξουμε ιδιαίτερα τις αιχμές και τις οξείες γωνίες, έτσι ώστε να μην θωρακισθούν οι τεμπελοχανάδες που κάθονται και μόνο κριτική κάνουν πίσω από την πατριωτική εθνοφροσύνη της κατηγόριας!

Δεν θα μας κατηγορούσαν σήμερα αν λέγαμε πως ο πατριωτισμός έχει χαθεί στους πλειστηριασμούς των σπιτιών. Και λέω: Υπάρχει Ελληνας πατριώτης που θα αφήσει το σπίτι του που καίγεται για να ακολουθήσει τον στρατηγό Πάνο σε μια αντιπαράθεση με την Τουρκία; 

Δεν θα μας κατηγορούσαν σήμερα αν λέγαμε πως δεν υπάρχει εθνικό φιλότιμο. Χάθηκε μέσα στο χιόνι, εκεί που δύο Ελληνες στρατιώτες – ώ το περίεργο και ομολογουμένως …ηλίθιο – ψάχνανε ίχνη και μπήκανε στα αντίπαλα εδάφη: Ποια ίχνη, ποια παραμύθια, πώς μας ταίζουν πια το σανό;

Δεν θα μας κατηγορούσαν για Εθνικιστές και Πατριώτες αν τους θυμίζαμε πως ο πατριωτισμός εκφραζόταν με μια γρια που σήκωνε τη σημαία στη Ρω χειμώνα – καλοκαίρι και αν σήμερα ζούσε μπορεί και να είχε πρόβλημα αφού το νησάκι της και το Καστελόριζο έχουν απαχθεί για 24ωρα, υπέρ της άσκησης των Τούρκων θεριεμένων από την δική μας μαλθακότητα!

Να είσαι πατριώτης και να σε εμπνέει ο Κοτζιάς, έτσι κόκκινος – κόκκινος και καλοθρεμμένος, μάλλον με βίτσιο περισσότερο φαίνεται παρά με αγάπη για την πατρίδα. Κι άντε σε αντιδιαστολή ή σε δεύτερο πλάνο βάλε και τον κομάντο Καμμένο μ’ εκείνη την φόρμα του στρατού που για να του χωρέσει ικανοποιητικά θα έπρεπε να είχε παραγγελθεί τρία νούμερα παραπάνω!

Οχι, σήμερα 7η Μαρτίου, δεν τον θέλω τον Πατριωτισμό. Τι να τον κάνω; Να θυμηθούμε τους ανθρώπους μας που πέσανε στα γόνατα βλέποντας την έπαρση της Ελληνικής σημαίας; Να θυμηθούμε τους αγώνες των παππούδων και πατεράδων μας για να γίνει η ένωση των νησιών μας με την πατρίδα; Τις κακουχίες και τον πόλεμο; Τους κατακτητές και τους θανάτους;

Οχι, σήμερα εφτά του Μάρτη είναι όλα αυτά μια εικόνα από τα μαθητικά θρανία, με τις σημαιούλες στο προαύλιο, σαν αυτές που στόλιζε προχτές στον Γιαλό της Σύμης ο δήμαρχος, για να υποδεχτεί “όπως πρέπει” την επέτειο αλλά και τους υψηλούς προσκεκλημένους. Θυμίζει η επέτειος την σφυρίχτρα της δασκάλας για το βήμα στις πρόβες της παρέλασης, χωρίς άλλο νεύρο, χωρίς άλλο νόημα, μέσα στην ταλαιπωρία και στον τρόπο που τον πολίτη αντιμετωπίζει αυτό το κράτος!

Στο κράτος αυτό αρέσει η σφυρίχτρα! Να σφυρίζει αδιάφορα στις προκλήσεις, να σφυρίζει απορημένα σε επιθέσεις, να σφυρίζει αναίσθητα όπου αλλού θα έπρεπε να έχει πάρει θέση.

7η Μαρτίου σήμερα! Μαζευτείτε. Γάκηδες και Σαντορινιοί, εσείς που πριν στριμώχνατε για να χωρέσετε στο δεύτερο πλάνο της εξέδρας, αφού το πρώτο ήταν συνεχώς πιασμένο.

Η ώρα σας είναι, απολαύστε την πρώτη γραμμή. Χαρείτε τα νιάτα που παρελαύνουν! Χαρείτε τα και κάντε το ερώτημα στον εαυτό σας: Αν αυτά τα παιδιά έχουν γονείς που χάνουν τα σπίτια τους, θα πάνε στην άλλη, την μάχιμη πρώτη γραμμή αν χρειαστεί;

ΥΓ. Ουδεμία σχέση έχει άλλη μια επέτειος με την δική μας πραγματικότητα. Εδώ ψεκασμένοι και ανήμποροι υποτασσόμαστε.

Σαν σήμερα όμως, το 1965 πραγματοποιείται η ιστορική διαδήλωση υπέρ πολιτικών δικαιωμάτων στη Σέλμα της Αλαμπάμα, με πρωτεργάτη τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Χιλιάδες άνθρωποι αφροαμερικανικής καταγωγής βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας ισότητα πολιτικών δικαιωμάτων. Η ειρηνική διαδήλωση είχε άσχημη κατάληξη, όταν αστυνομικοί επιτέθηκαν στο πλήθος για να το διαλύσουν.

Στη φωτογραφία ο Τζον Λιούις, πρόεδρος της Επιτροπής Μαθητών κατά της Βίας πέφτει στο έδαφος από τα χτυπήματα των αστυνομικών. Ο Λιούις, που αργότερα θα γινόταν βουλευτής, υπέστη κάταγμα στο κρανίο.

Δημήτρη καληνύχτα! Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη…

Τ.Μ.

SaveSave