Αβραάμ Λίνκολν: «Αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσ’ του εξουσία».
Αρθρο του Γιάννη Βαγγέλη, απάντηση σε πρόσφατο άρθρο του Μιχάλη Μπαριανάκη
Η αλαζονεία της εξουσίας είναι η σοβαρή ασθένεια που προσβάλλει τα περισσότερα άτομα από αυτά που αποκτούν εξουσία.
Δεν είναι καινούργια, ούτε τοπική.
Πρωτοδιαγνώστηκε τον καιρό που οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινότητες, από τότε που συγκροτήθηκαν ιεραρχίες και πυραμίδες εξουσίας.
Αναφέρομαι, φυσικά, στην αλαζονεία της εξουσίας. Υπήρξε κεντρικό θέμα του μέγα σατιρικού ποιητή της κλασικής αρχαιότητας, του Αριστοφάνη, αλλά και άλλων θεατρικών συγγραφέων, φιλοσόφων και πολιτικών αναλυτών έως τις μέρες μας. Και πώς θα μπορούσε να μην τραβήξει την προσοχή και τον προβληματισμό τους, αφού η αλαζονεία είναι διαβρωτική και οπισθοδρομεί τις πολιτικές κοινωνίες. Είναι πηγή πολιτικής ανωμαλίας και αιτία απαξίωσης της πολιτικής.
Ενεργούν χωρίς να λογοδοτούν, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι προέκυψαν στην εξουσία αυτοδίκαια και όχι ως εκπρόσωποι ενός ορισμένου σώματος, με το οποίο έχουν την ηθική και πολιτική υποχρέωση να συμπορεύονται.
ΚΑΙ ξεχνάνε γρήγορα, πολύ γρήγορα πως γίνονται ΠΡΩΤΟΙ. Ποιοί «έτρεξαν» , ποιοί συγκρούστηκαν με άλλους, επίσης προς χάριν αυτών, και ποιοί είχαν κόστος επαγγελματικό, οικονομικό, κοινωνικό για να εκλεγείτε εσείς που αποδείχθηκε τελικά, ότι « ΙΠΠΕΥΣΑΤΕ τον ΚΑΛΑΜΟΝ» της εξουσίας και γίνατε αιχμάλωτοι της αλαζονείας του…
Μοιάζει σαν να ακολουθούν έναν δικό τους δρόμο, παραμιλώντας μάλιστα…
Ταυτόχρονα έχουν χτίσει μέσα τους την αυτοαθώωσή τους: Η συμπεριφορά τους είναι ο τρόπος επιβίωσης και συντήρησής τους σε ένα άγριο σύστημα και, παράλληλα, η άμυνά τους προς όσους τους επιβουλεύονται προσωπικά… Η αλαζονική συμπεριφορά ξεδιπλώνεται σε όλες τις λεπτομέρειές της στις μικρές κοινωνίες. Εκεί, δηλαδή, που τον αλαζόνα τον συναντάς αυτοπροσώπως. Στις μικρές πολιτικές κοινωνίες, ο αλαζόνας διακρίνεται γρήγορα και εύκολα.
Σπάνια γίνονται λάθος κρίσεις. Τον έχεις απέναντί σου, να ορθώνεται με έπαρση, μωροπερήφανα πάνω στο βάθρο της αλαζονείας, να βγάζει κραυγές ή σιωπή, ανάλογα με το συμφέρον του, και να ατενίζει με μια αυτάρεσκη διάθεση το κοντινό του μέλλον! Και ας είμαστε ρεαλιστές, η συγκεκριμένη πολιτική “νόσος” είναι αθεράπευτη. Η εξουσία φέρνει αλαζονεία και αποβλάκωση…
Από την άσκηση έως την κατάχρηση της εξουσίας, η απόσταση είναι μικρή. Οι αυλοκόλακες και οι ‘κομισάριοι’ λοιπόν του απερχόμενου καλά θα κάνουν να σταματήσουν να παραπληροφορούν τον κόσμο ποιοί είναι ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΆΤΕΣ και ποιοί imitation.. Μπροστά τους ο… Αίσωπος ωχριά! Έρχεται δεύτερος στα παραμύθια! Οι κόλακες, “άγευστοι παρρησίας” (δεν λένε αυτό που πιστεύουν πραγματικά, αλλά αυτό που θέλει ο σουλτάνος τους ν’ ακούσει), αν και ανήκουν στην κοινωνία των ελεύθερων πολιτών, λειτουργούν, σύμφωνα με τον ιστορικό Πλούταρχο, ως δούλοι.
Η ελαφρότητα της κολακείας τους, όμως, καθίσταται πολλές φορές αβάσταχτη για τους σώφρονες και συνετούς, καθώς γίνεται αντιληπτή η κουτοπονηριά τους…
Pingback: Η αλαζονεία της εξουσίας είναι σοβαρή ασθένεια - Δημήτρης - Νοσηλευτής Τ. Ε.