Η Διδαχή των Παθών, του Γιάννη Παρασκευά

Ξεκίνησε αυτό το πανανθρώπινο ταξίδι καθισμένος «επί πόλου  όνου», δεν έψαξε άμαξες και αμαξάδες, δεν ζήτησε συνοδούς, το μυστικό του κάλεσμα ηταν για συνοδοιπόρους.

Του Γιάννη Παρασκευά

Αυτό του το κάλεσμα μετέτρεψε την ταπεινή του είσοδο στην «ΑΓΙΑ ΠΟΛΗ» σε θριαμβευτική είσοδο, ηταν το δικό του μήνυμα, του πως ο θρίαμβος οδηγεί στην «ταπείνωση» και ο «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».

Έκρινε πως έφτασε η ωρα, η ωρα της αλήθειας και της μεγάλης προσφοράς, αρνείται την  «διπλή του φύση», ενδύεται την «ανθρώπινη φύση και υπόσταση», ένα δώρο ΘΕΙΚΟ στο ανθρώπινο γένος.

Γινεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, γινεται ένα με τις ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες, θυσιάζει την θεϊκή το υπόσταση, μια θυσία κάλυψης του ανθρώπινου κενού και της αγνωσίας του δρόμου που οδηγεί στην γνώση του ΘΕΟΥ και του ΘΕΙΟΥ, του δρόμου που οδηγεί στην ΘΕΩΣΗ.

Κάθε βήμα και μια διδαχή, κάθε διδαχή και ένα βήμα, πάσχει ως άνθρωπος και διδάσκει ως ΘΕΟΣ, αυτή του την πορεία, βιώνουν όσοι θέλουν και όσοι μπορούν, αυτές τις ημέρες στις ακολουθίες της ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ.

Δεν πρόκειται περί ΠΑΘΟΥΣ, η συνειδητή θυσία, είναι θυσία προσφοράς, είναι επιλογή, επιλογή παραδειγματισμού, επιλογή κατανόησης από τον άνθρωπο, των δικών του αδυναμιών και του τρόπου υπέρβασής τους.

Θυσία παραδειγματισμού και υπενθύμισης, της πρώτης του πράξης, της πρώτης του προσφοράς, αυτής της δημιουργίας του «ανθρώπου, κατ εικόνα και καθ ομοίωση»,απλόχερα μας χαρίζει την δυνατότητα, την ελευθερία της επιλογής, να επιλέξουμε να ενωθούμε οντολογικά με τον θεό, να κατακτήσουμε την θεωση.

Το καθ ομοίωση, προτρέπει στην πίστη ότι με τις επιλογές της ελεύθερης μας βούλησης, μπορούμε να κατακτήσουμε την δυνατότητα της εκπλήρωσης.

Μίλησε για όλα αυτά που καθημερινά μας ταλαιπωρούν, για ενέργειες και συμπεριφορές, για σκέψεις και επιθυμίες, για δολιότητες και υποκρισίες, για την άρνηση του αγαθού και την επιλογή του κακού.

Δέχθηκε ως ο εσχατος, να νοιώσει τον σωματικό και ψυχικό πόνο, να νοιώσει την μαστίγωση, την προδοσία, τους εμπρησμούς και την σταύρωση, να διδάξει την δύναμη της συγχώρεσης, να δεχθεί την μετανοιωμενη πορνη, να καταδικάσει την αναλγησία, την υποκρισία, τις υπερβολές και την καταπιεστική ανθρώπινη εξουσία.

Έκοψε σε μικρά κομμάτια τον άρτο, το ψωμί και το μοίρασε στους μαθητές του, μοίρασε το σώμα του και πρόσφερε ένα μικρο του κομμάτι στον κάθε ένα από εμάς, συμβολική κίνηση και μια υπενθύμιση ότι κατοικεί μεσα μας και μετατρέπει το γήινο σώμα μας σε δικιά του κατοικία, κάνει το ΣΩΜΑ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Μας υπενθυμίζει το χάρισμα της δυνατότητας μας να ανέβουμε οσο πιο ψηλά γινεται, να τον πλησιάσουμε με την δική μας θέληση, με τις δικές μας επιλογές, αποβάλλοντας όλα τα βαρίδια που και αυτά με τις δικές μας επιλογές κουβαλάμε.

Μετράμε ανάποδα τον χρόνο και τις αξίες, αγωνιούμε και παλεύουμε για τον πλούτο, τη δόξα, τις τιμές και τις πρωτοκαθεδρίες και ξεχνάμε αυτό που είναι η αποστολή μας, να γίνουμε άνθρωποι, να γίνουμε αυτό για το οποίο ΕΚΕΙΝΟΣ μας έπλασε.

Μας διδάσκουν αυτές οι ημέρες ότι μπορούμε να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ότι μπορούμε να εκπληρώσουμε την αποστολή που μας έχει ανατεθεί και η κάθε μια προσωπική εκπλήρωση θα φέρει την συνολική μετάλλαξη της Κοινωνίας.

Η ανιδιοτέλεια, η ανοχή, η δύναμη της συγχώρεσης, η αγαπη στον άλλον, η προσφορά είναι τα όπλα που οδηγούν στον δρόμο εκείνου, στον δρόμο της ευδαιμονίας και της αταραξίας, στον δρόμο της θεωσης.

Οι δοκιμασίες δεν είναι τιμωρίες του θεού, είναι το εφαλτήριο της ανύψωσης, δέχθηκε τον ΣΤΑΥΡΟ για να διδάξει την ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Παρασκευας γιαννης