Η παρακμιακή υποτέλεια στους παρακμιακούς

Είχε φωνές. Ανθρώπους με ανησυχία. Είχε εφημερίδες που τις διάβαζαν στα καφενεία, έστω κι αν η μια μοιραζόταν στους είκοσι με σειρά προτεραιότητας, λες και λειτουργούσε η δημογεροντία. Το βράδυ στην τηλεόραση στο καφενείο, αναπτύσσονταν θεωρίες και πήγαιναν ως το απόσταγμα των φιλοσοφιών για την εφαρμογή των κανόνων που θα έπρεπε η κυβέρνηση να υιοθετήσει.

Οι μεν και οι δε. Αλλοι ακολουθούσαν το ζιβάγκο, την θεωρία του σοσιαλισμού και άλλοι τον Καραμανλή, έστω κι αν δεν είχαν αντιληφθεί τι ήθελε, πώς το ήθελε ή αν έπαιρνε έναν δρόμο με μια αρχή και πιθανό τέλος.

Δεκαετία 80. Με τα πράσινα και τα μπλε καφενεία. Με τις κόντρες και τις φωνές. Πολλές φορές με βρισιές και ξυλοδαρμούς. Με τον Καραμανλή στην μια μετιά της ιστορίας με τα παρακλάδια του, από την άλλη τον Αντρέα του ζιβάγκο που ξεκινούσε για να κυβερνήσει την Ελλάδα.

Οταν το 81 ανέβηκε στην εξουσία, θυμάμαι, ήμουν στην Αμερική, σπουδάζοντας Πολιτικές Επιστήμες. Νευριασμένος με όσα μάθαινα στην Ελλάδα, όσα μάθαινα με τις εφημερίδες που μου έστελναν από τη Ρόδο. Κι ήταν τότε, το βράδυ της νίκης του ΠΑΣΟΚ το 81, όταν συζητούσαμε με την Χρύσα Βιτζιλάκη, την μετέπειτα Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που έμενε προβληματισμένη για το τι θα γίνει και μου έλεγε, πως δεν θα αλλάξει τίποτα, κάτι θα γίνει, μα όχι κάτι που θα αναταράξει.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, χρόνια πέρασαν, άλλοι από δω κι άλλοι από κει, πιστοί όμως σε Αρχές, Ιδεολογίες, ιδεολογήματα, αμέτοχοι ή συμμέτοχοι στα σωστά, στα στραβά και πολλές φορές στα ανάποδα.

Το σήμερα που βιώνουμε, είναι μια καρρικατούρα των όσων πιστεύαμε. Ολοι. Δεξιοί, Αριστεροί και κεντρώοι. Ολοι έχουμε τα βιώματα, τις παρενέργειες εκείνων που πιστεύαμε από τότε!

Είναι τόσο διαφορετικά να βλέπεις σήμερα όχι πια τον λαό στην Εξουσία, ούτε την Αριστερά για Πρώτη Φορά, ούτε την εφαρμογή Φιλελευθερισμού από την άλλη.

Ο Ανδριανόπουλος με την θεωρία του, κάθησε κι αυτός κάπου ήρεμος και αρθρογραφεί. Που τον θυμάμαι σε μια εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ στην Κάλυμνο να πετά τα χίλια μύρια για την ανάγκη ενός κράτους μη συμμέτοχου στην οικονομία, χωρίς κανόνες που θα καθορίζονται από την ίδια την οικονομία και τους ανθρώπους της.

Παρακμή ιδεών. Παρακμή κοινωνικής συνοχής, παρακμή των επακόλουθων, των συνακόλουθων, παρακμή των ηγητόρων, παρακμή της ουσίας της πολιτικής, που είναι για να υπηρετεί χωρίς στεγανά το σύνολο, που να μπορεί να προδιαγράφει με σχεδιασμό το μέλλον. Τουλάχιστν αυτά είναι τα βασικά της πολιτικής πρακτικής.  Βιώνουμε παρακμιακά, χωρίς αντίδραση, όλα όσα συμβαίνουν. Γίνονται για όλους χωρίς κανέναν. Παρακμιακή πολιτική επίδραση των δυό ασήμαντων εγκεφάλων σε έναν τόπο που πάει μόνος στο μέλλον χωρίς προδιαγραφές και χωρίς κανόνες.

Θα πει κάποιος τι θέλουμε κανόνες, νόρμες, οδηγικό σχέδιο, αφού καλά τα καταφέρνουμε και έτσι, με έναν αυτόματο πιλότο και με πολύ ξέπλυμα των ιδεών, από ανθρώπους που δεν πιστεύουν παρα μόνο στην κονόμα, στο χρήμα, στη μίζα, στην από δω και στην από κει πλευρά. Μπορεί και να συμφωνούσαμε αν δεν είχαμε να κάνουμε και με αδίστακτους που προσπαθούν να εξολοθρεύσουν με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο, όποια φωνή σηκώνεται και απλά, λέει κάτι διαφορετικό!

Στη Ρόδο, για να γίνουμε σαφέστεροι, η παρακμή έχει καταχωνιαστεί στην εξουσία, μικρή και μεγάλη, ως αποτέλεσμα ή μάλλον σαν επιστέγασμα των δικών μας. όλων, την παρακμιακή λογική του ωχ αδελφέ! Τι να κάνει ο άνθρωπος, να παλέψει αυτούς που κατάφεραν να εδραιωθούν και να τους παλέψει, περίεργα, μοναχικά;

Μου ήρθε τώρα στο νου ένας φίλος, που με συνάντησε τυχαία στο δρόμο και μου είπε το αμίμητο αλλά και για προβληματισμό: “Δεν βαρέθηκες να τους παλεύεις, αφού βλέπεις πως αποτέλεσμα δεν έχει”!

Αποτέλεσμα έχει: Στη συνείδηση, στα ιδανικά στα πιστεύω, έστω κι αν αυτά ακούγονται πολύ ρομαντικά!

Το στραβό να το θίξουμε, έστω κι αν προσπαθούν να μας πνίξουν! Ξέρετε ο πνιγμός για τους πολυτάλαντους αυτούς παρακμιακούς δεν έρχχεται με το σφίξιμο του λαιμού αλλά με την καθοδήγηση, για οικονομικό πόλεμο! “Ρε τι βάζεις εκεί διαφήμιση”, είναι σίγουρα του μέγιστου των μικρών που ακούγεται στ’ αυτιά, έστω κι αν δεν ήμουνα παρών. Μα τέτοιος πόλεμος γινόταν και παλαιότερα, όταν άλλος στην εξουσία, έχασε από το αουτσάϊντερ και εξαφανίστηκε από την πολιτική σκηνή!

Παρακμή! Δεν στοιχειοθετείται πολιτική με την παρακμή. Μόνο διαχείριση, διαχείριση για επιβίωση κι αυτό είναι που συμβαίνει σήμερα. …Να περνά καλά το πόπολο και εμείς να κάνουμε τις δουλειές μας. Δεν ξέρω αν υπάρχουν δουλειές, πολλά λέγονται, πολλά αναφέρονται μα το πλέον παρακμιακό, είναι πως έχουν προκύψει μπράβοι στη ζωή μας, μεταξύ θάλασσας και στεριάς, με ο,τι πραγματικά υπονοεί η γεωγραφική αυτή θέση.

Ολα στον βωμό της παρακμής. Ούτε αρχή ούτε τέλος! Χωρίς σχέδιο, χωρίς ουσία, χωρίς πολιτική, απολιτίκ προσέγγιση για τον λαό, χωρίς τον λαό, απλά για το εύκολο χρήμα και για τις δουλειές! Απολιτίκ προσέγγιση με ημετέρους, σκλάβους σε γαλέρα, που δεν μιλούν, που δεν λαλούν, περιμένοντας τον μποναμά στο τέλος κάθε μήνα.

Είμαστε στο τελικό στάδιο της παρακμής, σε παρακμιακή υποτέλεια στους παρακμιακούς που δεν ξέρουν!  Δεν έμαθαν, δεν τους ήρθε να μάθουν, γιατί εύκολα αναδείχθηκαν από την μάζα, που τότε και τώρα, απλά αναζητούσε ή να μαζέψει χρήματα για τις ανάγκες της, είτε για τον επιούσιο, είτε, άντε για να σβήσει μια φωτιά, παριστάνοντας μετά τον επιβήτορα της κοινωνίας.

Αυτή η παρακμή σε θεσμούς, σε πρόσωπα, σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά είναι εδώ!

Υπάρχει αντίρρηση;

Τ.