Ολα στη φόρα και ολίγον από …εκδόσεις!

Εχω την ανάγκη να τα πω γιατί έτσι νομίζω, καθένας στα κρυφά ή φανερά θα έπρεπε να κάνει τις δύσκολες αυτές ώρες της εθνικής ξεφτίλας! Διάβαζα τον Αναστασιάδη στο Πρώτο Θέμα και σιγούρεψα πως δεν είμαι ο μόνος στον τόπο αυτό που ζαλίζομαι με τα όσα γίνονται ή με τα όσα μας κάνουν και νοιώθουν και χαρούμενοι, νοιώθουν κι ευτυχείς που τα κάνουν…

Σίγουρα θα ένοιωθες κι εσύ περήφανος αν ήταν μια καλή λύση προς το συμφέρον του έθνους μας και του λαού μας. Μακεδόνας δεν είμαι αλλά την Ελληνικότητα δεν μπορώ να την αφήσω σε έναν που φιλάει σταυρωτά …πέντε φορές και σε επίσημες εκδηλώσεις φορά καπελαδούρα και χειροκροτά με πάθος τις ανδραγαθίες του. 

Εχω την ανάγκη να τα πω σήμερα! Μακεδόνας δεν είμαι αλλά Ελληνας πολίτης και θαρρώ πως δεν είναι αυτή η δική μας πατρίδα. Πατριδοκαπηλεία θα μου πεις; Οχι δα. Απλά, δεν μπορώ να αφήσω την ζωή των παιδιών μας να εξαρτάται από έναν άνθρωπο που συνεχώς λέει ψέμματα και συνεχώς κοροϊδεύει τη Δημοκρατία μας. Γιατί, πραγματικά το πιστεύω, έστησε το πανηγύρι των Πρεσπών για να διαφυλάξει τα νώτα του και για να κερδίσει την συμπάθεια των ξένων, ενώ με τον άλλο, τον Πάνο των ΑΝΕΛ, έχει με μαθηματικούς τύπους, καθορίσει πως η πρόταση και η συμφωνία του δεν θα περάσουν από την Βουλή. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί…

Εχω την ανάγκη να τα πω σήμερα! Ναι, ο Ζουράρις, αυτός ο γραφικός που προχτές μας τάλεγε και στον sky, όταν άκουσε, μας είπε, το “Βόρεια Μακεδονία” ένοιωσε ζαλάδα, ναυτία, τάση για εμετό, ένοιωσε έτσι όπως ένοιωσε όταν έμαθε τον χαμό της μάνας του. Ψήφισε όμως ναι στην πρόταση δυσπιστίας και λέω πως τελικά, είμαστε για κλάματα, για εμετό και για τρελοκομείο, όλοι μαζί. Γιατί πουλήσαμε το τομάρι μας φτηνά: Αντί να τους βάλουμε στο τρυπάκι, μας βάλανε αυτοί, τόσο άβολα, που μπροστά στα μάτια όλων μας, αυτοαποκαλούνται …Μακεδόνες κι εμείς τους χειροκροτάμε. Κάτω από μια τέντα, στις όχθες των Πρεσπών. Αλοίμονο, ανάδελφο το έθνος, ανάδελφο θα μείνει…

Εχω την ανάγκη να τα πω όλα σήμερα! Τι, αλήθεια μ’ έπιασε να κάνω τέτοιες σκέψεις σήμερα, σαν κάτι πετριές στα νερά, σαν τις πέτρες που μικροί πετούσαμε για να κάνουμε κυματάκια στη θάλασσα. Μα τούτες δεν είναι πέτρες πια. Είναι βράχια και μας κάνανε τσουνάμι και δεν ξέρω αν θα μας πνίξουν τα μεγάλα κύματα: Ναι, παραδώσανε το όνομα της Μακεδονίας και αναρωτιέμαι, όπως λένε οι μεγαλύτεροι και επαναλαμβάνουμε συχνά πυκνά: Λες να τρίζουν τα κόκκαλα του Φιλίππου; Του Μεγάλου Αλεξάνδρου;  Κι είδα κι ένα βίντεο στο youtube που μ’ έκανε να τσαντιστώ με όλους αυτούς που ακόμα λένε να ακολουθούν τον Τσίπρα και τον Κοτζιά: Ενα, κάτι σαν εμβατήριο να ακούγεται, ο ήλιος της Βεργίνας να φαίνεται κι ένας κατακόκκινος χάρτης μιας …Μακεδονίας που είχε μέσα όλη την Ελληνικότατη Μακεδονία, ή μάλλον την πραγματική, μαζί και τη Θάσο — λες να θέλουν και τα πετρέλαια; Σ’ αυτούς παραδώσαμε τον Αλέξανδρο σήμερα. Και τον Φίλιππο. Και τη ψυχή μας. Κι όσο σαν λαός θα λιγοστεύουμε, θα βρίσκονται …νούμερα σαν έναν της Φλώρινας βουλευτή που θα καμαρώνει που ξέρει …σλάβικα (κατ’ αυτόν Μακεδονικά)!…

Εχω την ανάγκη, σκόρπια, από δω κι από κει, να πω κι άλλα σήμερα: Χρειαζόμαστε ηγέτες. Και ηγέτη! Να οδηγήσει την Ελλάδα σε άλλα μονοπάτια. Δεν μας χρειάζονται οι βάρκες των Πρεσπών, οι σαχλαμάρες με τις γραβάτες, τα ψάθινα καπέλα και οι τέντες της απελπισίας. Μας χρειάζονται λεωφόροι, νέοι δρόμοι, αλλιώς χαθήκαμε. Δεν ξέρω αν η δική μου γενιά θα προλάβει να ζήσει μια εθνική καταστροφή, θέλω όμως να πω πως της δικής μου γενιάς οι ηγέτες τελικά ήταν για τα …κούμαρα. Καραμανλής και Μητσοτάκης και Ανδρέας δεν ξαναγεννιούνται. Πώς να με πείσουν με λόγια όταν υπερασπιστές και δουλικά τους, είναι μικροί, ασήμαντοι και λίγοι;

Εχω την ανάγκη να τα πω όλα σήμερα! Δεν πρόκειται να καθήσουμε με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας την τύχη μας ή τον τρόπο που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας …κουτσή πατρίδα! Με όλους τους τρόπους οφείλουμε να την παλέψουμε. Οχι, δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω προσωπικά μια εφημερίδα του παρελθόντος για να τα πω. Η ασθένεια της εφημερίδας ήταν παιδική, οφείλω να παραδεχθώ. Επομένως ας μας αποκλείσουν κάποιοι από σχέδια ή φαντασιώσεις. Τα φαντάσματα δεν ξαναγεννιώνται και δεν πρόκειται να συμβάλω σε νεκρανάσταση. Αλλωστε αν είχα τέτοια όρεξη, θα είχα μια φυλλάδα …για να παίζω. Η δουλειά που κάνουμε, την δουλειά που θέλουμε, την έχω στο νου, μα είναι βαθύτερη, ιδεολογική, πραγματική, αληθινή και μοναδική: Χωρίς εξάρσεις και …δωράκια! Με συνεχή αγώνα. Μέσα από τον sky. Προς το παρόν μου αρκεί. Προς το παρόν…

Εχω την ανάγκη να τα πω όλα σήμερα! Δείτε την κατάσταση στην πατρίδα μας. Πάμε παρακάτω. Μαζί. Αυτή θα είναι πρόοδος. Όλα τα άλλα είναι για ψάρεμα στις …Πρέσπες…

Υπογράφω όχι σαν …εκδότης γιατί δεν μ’ αρέσει ο τίτλος

Τ.Μ.