Πού πάει ο τόπος; Αυτοί που διοικούν, αλήθεια ξέρουν;

Είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενιζουμε! Και δεν είναι φταίξιμο όλων μα όσων ανέλαβαν να υπηρετούν τους πολίτες από μετερίζια με εξουσία. Ομολογουμένως, τα μετερίζια στράβωσαν απ’ όταν όλοι εμείς τους δώσαμε μια υπερεξουσία που δεν την αξίζουν.

Γιατί αλήθεια δεν την αξίζουν; Ο τόπος λειτοουργεί με αυτόματους πιλότους που προκλήθηκαν από την μανία του Ροδίτη να επιχειρεί και να κερδίζει, προσφέροντας τις μέγιστες δυνατές υπηρεσίες. Το τελευταίο καλό είναι πως αυτή η Ρόδος ζει τον υπερτουρισμό στο πετσί της και μάλιστα με τελευταία παρουσίαση μιας μελέτης, που την βγάζει δεύτερη πόλη στην Ευρώπη με τόσο τουρισμό, που έρχεται σε μετρήσεις δεύτερη μετά το Ντουμπρόβνικ.

Αυτό το θέλαμε όλοι μαζί και το καταφέραμε όλοι μαζί. Η παραγωγή είναι μονοδιάστατη στον τόπο, με μοναδικό είδος παραγωγής τον τουρισμό! Τουρισμό της πόλης, τουρισμό των resorts, τουρισμό των airbnbs, τουρισμό της θάλασσας, του ήλιου και των όμορφων σημείων αναφοράς, είτε με γεωγραφικά και τοπογραφικά στοοιχεία, είτε με τεχνητά μέσα.

Καταφέραμε να έχουμε παραγωγή καρπουζιών και τίποτ’ άλλο. Μερικές πορτοκαλιές βγάζουν ακόμα πορτοκάλια. Ολοι και όλες στον τουρισμό, στην υπηρεσία του τουρίστα. Χάνουμε όμως κάτι απ’ όλα αυτά, τα μέγιστα, χάνουμε την επαφή μας, χάνουμε την ουσία της κοινωνίας. Αυτήν σαν οντότητα την θυμομαστε στον κίνδυνο, όταν ο κίνδυνος μπει για να αλώσει τον τόπο, όπως οι καταστροφές ή ο ανταγωνισμός.

Η κοινωνία είναι σε πλήρη αποξένωση από τα μέλη της και απλά γίνεται αναφορά σε αυτήν όταν υπάρχει λόγος. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα στο πλαίσιο αξιών που μόνο η οικογένεια προσφέρει, χωρίς κοινωνικά ερεθίσματα και συνοχή. 

Μας λείπει η Παιδεία του Ελληνα, άντε κι ας την πούμε του Νεοέλληνα. Από πολιτισμό, τον αφήσαμε στα χέρια αμφισβητούμενων θολοκουλτουριάρηδων. Αυτών που κάπου κάπου θυμούνται πως υπάρχει τροφή με τις διοργανώσεις συναυλιών του άρπα κόλα!

Πού είναι οι συναυλίες μουσικής, οι παραστάσεις του παρελθόντος, πού είναι τα θεατρικά σχήματα, έστω του Αγγελάκου ή του Καλογήρου; Τα χάσαμε ή τα σβήσαμε οριστικά.

Μαχητικοί υποστηρικτές του χρήματος, δεν στηρίζουμε παρά μόνο τις διεξόδους μιας νοοτροπίας ποου επιβλήθηκε, που στέριωσε, που την ευθύνη αυτού του κατεστημένου έχουν αυτοί που κυνηγούν, που νταραβερίζονται με την εξουσία, που μας πουλάνε μεταξωτές κορδέλες μα είναι φύκια!

Αυτοί μας κάνουν; Αυτούς θέλουμε; Την ανίατη αρρώστια του φιλοχρήματου που δεν λογαριάζει αν αυτός ο τόπος έχει ξεφύγει από αρχές, από την Παρουσία του σήμερα, εξελιγμένου με βάση τις νόρμες και τους κανόνες του παρελθόντος: Οχι για άλλο λόγο, για έναν λόγο και μόνο, να μην μετεξελιχθύμε τελικά σε πολίτες μιας παγκοσμιοποίησης που κυνηγά ένα και τίποτ’ άλλο, το χρήμα!

Ομολογουμένως το χρήμα είναι η κινητήριος δύναμη, μα να έχει και την δύναμη αυτή, να προσφέρει χαρακτήρα, ουσία, προσωπικότητα στις επερχόμενες γενιές Ελλήνων στον τόπο αυτό. Εκτός κι αν αποφάσισαν να είμαστε οι πολίτες του κόσμου, χωρίς διαπιστευτήρια προσωπικής και κοινωνικής συνοχής. 

Οι όσοι ενασχολούμενοι με τη διοίκηση, αμφιβάλλουμε αν έχουν σκεφτεί κάτι που να διατηρεί τη γλώσσα, τις Αξίες της φυλής και τα δόγματα του Ελληνισμού: Αφού αυτοί ούτε τα ξέρουν κι αν τα γνωρίζουν, τα άκουσαν απρόσμενα, σε ένα τραπέζι όπου έβγαζαν τις τράπουλες και μοίραζαν …χαρτί!