Το αντιβιοτικό ξεθυμαίνει κι αρχίζει πόλεμος;

Δεν είναι το στοίχημα. Είναι μια αδυσώπητη πραγματικότητα που με κατακαίει και δεν θέλω να νιώσω πως τυραννώ τον εαυτό μου, λόγω της ηρεμίας, της ησυχίας και των …αντιβιοτικών μακράς διάρκειας που είχα πάρει!

Τι να πω και πώς να το πώ τώρα; Μια γενιά την έστειλαν μερικοί στο απόσπασμα. Είδαν και αποφάσισαν κι έτυχε στο μεσοδιάστημα αυτής της πολιτικής και κοινωνικής και οικονομικής κρίσης αυτή η γενιά να βρεθεί στο κενό, στην αιώρα, να αιωρείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στον Καιάδα ή στην πρώτη γραμμή. Ναι, έγιναν λάθη, μα τα λάθη έγιναν από την επόμενη γενιά κι έγιναν λάθη καθοριστικά που σημάδεψαν την αμέσως επόμενη. Κι εκεί που η επόμενη θα είχε λόγο, εκεί που η γενιά του Καραμανλή ήταν η ελπιδοφόρα που θα άλλαζε τα πάντα και θα ανασύντασσε το κράτος, στηρίχτηκε στους πιο προηγούμενους απ’ αυτήν, αλλά και στα πρόσωπα της δικής της γενιάς… Κι απλά έχασε το στοίχημα. Κι όταν κάνεις τέτοια λάθη την πληρώνουν την νύφη οι επόμενοι που έρχονται φουριόζοι και αυτοί που ήταν – ούτως ή άλλως – ξεθυμασμένοι και ανήμποροι να διεκδικήσουν, αυτοί που ανήκανε στην επόμενη του Καραμανλή γενιά…

Θα μακρηγορήσω ελάχιστα για να πω δυό αλήθειες γιατί έστειλαν την γενιά στο απόσπασμα χωρίς να πει κουβεντα! Την έστειλαν και μιλώ για την δική μου την γενιά και μιλώ με τα δεδομένα του δικού μου χώρου. Αν όμως θέλουμε να δούμε και παρά κει, κι εκεί τα ίδια έγιναν. Την νύφη την πλήρωσαν οι σημερινοί πενήντα συν, αυτοί που τότε ήταν σαράντα κάτι. Τους τέλειωσαν οι αρχηγίσκοι, οι αρχηγοί, οι πρόεδροι, οι δήμαρχοι, τους τέλειωσαν αυτοί που σ’ αυτούς πιστέψανε και ξαφνικά κρεμάσανε τα παπούτσια, αφήνοντας τους στον πάγκο στην αρχή και μετά χωρίς ομάδα, να ψάχνουν για να βρούνε την μπάλα στην εξέδρα.

Ερχεται λοιπόν τώρα μια αναφορά στο παλιό και στο νέο και ξύπνησα από τον λήθαργο για να πω πως ναι, το παλιό είναι ξεπερασμένο, ναι το πολέμησα το σύστημα τότε, με ιδαίτερη θέρμη, αγωνιστικά, δυναμικά, θυμούνται οι παλαιότεροι, θυμούνται όσοι καταγράφουν την ιστορία μας. Θυμούνται τις μάχες, θυμούνται και τον νικηφόρο πόλεμο. Και τους αγνώμονες τους θυμούνται!

Κι όταν αυτά γίνανε, κι όταν αυτά καταγράφονται, πώς θα μπορούσε μια γενιά να χαθεί από το προσκήνιο, γιατί τάχα, δήθεν, ακολούθησε και ως κάποιο σημείο ακολουθούσε; Οι υποψιασμένοι λένε πως όλα αυτά είναι δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα πια. Οχι: Τότε, μια γενιά των σημερινών εξήντα plus είχε την εξουσία και ήταν στο άνθος της ηλικίας της. Τότε! Κι είχε την συναίνεση των σημερινών πενηντάρηδων.

Οι σχεδιασμοί, το καθεστώς που φτιάξανε, έφερε όλους στο τελείωμα: Ξεπετάχτηκαν φυντάνια και άρπαξαν την ευκαιρία. Κι ήταν νεότεροι των τότε σαραντάρηδων και των τωρινών πενήντα συν. Αρπαξαν τα πάντα και σχεδιάζουν να κρατηθούν με καθεστωτική λογική για πολλά χρόνια.

Χρωστάμε μια εξήγηση στη γενιά μας. Η γενιά είναι των Beatles και των Carpenters, της Aquarious και της μεταδικτατορικής Ελλάδας. Του iphone και του internet. Αρα δεν είναι αποκομένη από την επικαιρότητα και το μέλλον, είναι όμως η ταλαιπωρημένη και πλέον παρεξηγημένη γενιά γιατί τα έζησε όλα. Χρωστάει όμως μιαν απάντηση στους προηγούμενους και στους επόμενους: Για όλα!

Παραδώσαμε Μανώλη πολύ εύκολα τα όπλα και στους προηγούμενους και στους επόμενους και στους πρώην και στους νυν. Ναι, γι αυτό μιλώ για την γενιά των αιωρούμενων, αυτών που είναι μεταξύ Καιάδα και πρώτης γραμμής.

Το στοίχημα είναι μιας γενιάς. Δεν πρέπει να πάει αυτό το στοίχημα χαμένο.

Ίσως γιατί η επίδραση του αντιβιοτικού ξεθυμαίνει και αρχίζει νέος πόλεμος… έστω κι αν οριστικά έχουμε κόψει το τσιγάρο: Αντε να μας πούνε ποιος είναι το παλιό και ποιος είναι το καινούργιο!

ΤΩΝΗΣ Μ.