«Υλικότητα σε Αναμονή / ‘Ηχος και Ίχνος», στη Νέα Πτέρυγα του Νεστορίδειου Μελάθρου

Το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου παρουσιάζει την έκθεση «Υλικότητα σε Αναμονή / ‘Ηχος και Ίχνος» στη Νέα Πτέρυγα του Νεστορίδειου Μελάθρου σε επιμέλεια Κώστα Πράπογλου.  

Τα έργα που ανήκουν στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου συνυπάρχουν ως ενιαίο σώμα: ένα σύμπλεγμα χρονικών ιζημάτων, αποτυπωμάτων και απόηχων που επιστρέφουν στη σύγχρονη εμπειρία. Το εκθεσιακό περιβάλλον διαμορφώνεται ως ένας τόπος αιώρησης, όπου η υλικότητα λειτουργεί ως σημείο παύσης, σαν μια επιφάνεια όπου η αφή και ο ήχος κατοικούν αθόρυβα.

Η επιλογή των έργων εκτείνεται σε ένα ευρύ χρονικό τόξο: από τη μεταπολεμική αναζήτηση νέων μορφοπλαστικών λεξιλογίων στα χρόνια του ’60 και του ’70 έως τις πιο πειραματικές πρακτικές της ύστερης νεοελληνικής τέχνης, όπου η αφαίρεση, η εννοιολογική σκέψη και ο υλικός στοχασμός διαμόρφωσαν νέους τρόπους έκφρασης. Η διαστρωμάτωση αυτή αναδεικνύει την πορεία από τον μοντερνισμό προς πολυπλοκότερες και αισθητηριακά προσανατολισμένες εκφάνσεις.

Η τρισδιάστατη γλυπτική δημιουργία οργανώνει έναν διάδρομο μετάβασης. Μεταλλικές επιφάνειες που αναδιπλώνουν τον χώρο, φωτεινές γραμμές που ενεργοποιούν το κενό, δομές φορτισμένες με εσωτερική ένταση, οργανικές φόρμες που αναπνέουν, γεωμετρικές συνθέσεις που συσσωρεύουν χρόνο, και υλικά που θυμίζουν μηχανισμούς μνήμης συνθέτουν ένα τοπίο συνεχούς μεταμόρφωσης. Οι μορφές μοιάζουν να ισορροπούν ανάμεσα στη σταθερότητα και στη διάλυση, φέρνοντας στην επιφάνεια τις λεπτές μετατοπίσεις ανάμεσα στη μνήμη, την απώλεια και την υπόσχεση κίνησης.

Η ζωγραφική λειτουργεί ως αντήχηση αυτού του κορμού. Φωτεινές τονικότητες που θυμίζουν αναπνοή, χρωματικά πεδία πυκνής βαρύτητας, επιφάνειες που ανοίγονται σαν εσωτερικά τοπία, και αντιστικτικές δομές που λειτουργούν σαν οπτικοί παλμοί, μορφοποιούν έναν χώρο όπου η ύλη αποκτά ψυχική διάσταση.

Η υλικότητα λειτουργεί ως άσκηση υπενθύμισης, ενώ κάθε έργο φέρει μια αθέατη πράξη, ένα ίχνος που επιμένει να μη χαθεί. Για τον επισκέπτη, αυτή η συναστρία λειτουργεί ως πρό[σ]κληση να αισθανθεί πως η ύλη παραμένει ζωντανή και ότι η τέχνη, ακόμη και στην πιο αθόρυβη εκδοχή της, διατηρεί τη δική της αναπνοή.

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα των:

Στήβεν Αντωνάκος, Μάρκος Αρμάος, Παύλος (Διονυσόπουλος), Γιώργος Ζογγολόπουλος, Όπυ Ζούνη, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Δημήτρης Κούκος, Δημήτρης Κωνσταντίνου, Γιώργος Λάππας, Φρόσω Μιχαλέα, Χρήστος Μποκόρος, Γιάννης Μπουτέας, Γιώργος Νικολαΐδης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Θόδωρος (Παπαδημητρίου), Ναυσικά Πάστρα, Τριαντάφυλλος Πατρασκίδης, Άσπα Στασινοπούλου, Μαριάννα Στραπατσάκη.

Διάρκεια έκθεσης έως 20 Μαρτίου 2026.