Πες στη μαμά απόψε πως θα αργήσω και όταν πια θα κοιμηθεί εγώ θα της μιλήσω !

«Κάνε μου μια χάρη από ψηλά που θα σαι πριν σβήσει το φεγγάρι  πες μου πως πάντα θα θυμάσαι . Πες στη μαμά απόψε πως θα αργήσω και όταν πια θα κοιμηθεί εγώ  θα της μιλήσω».

Στίχοι γροθιά στο στομάχι μιας κοινωνίας  που θρηνεί και θάβει τους νεκρούς της . Μια κραυγή  στην ουσία ενός νεαρού παιδιού ενός μαθητή  λυκείου που θρηνεί και εκφράζει τον πόνο και την οδύνη του για το τραγικό δυστύχημα με το δικό του τρόπο.  Το ποίημα του ακολουθεί και συγκινεί :

ΠΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΑΠΟΨΕ ΠΩΣ ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΙΑ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ

ΕΓΩ ΘΑ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΩ…

 Άλλη μια μέρα, που φαίνονται όλα ίδια

μια κοινωνία με πόνο γονατίζει

μπροστά από τα συντρίμμια.

Μια κοινωνία που καλπάζει σαν να είναι σε ταινία

μα το σκοτάδι την αλλάζει

και μετατρέπεται σε τραγωδία. 

Όλα έσβησαν και οι άνθρωποι πονάνε

τους βλέπω να προσεύχονται

δεν ξέρουν που να πάνε.

Το τρένο τους οδήγησε σε μαύρα μονοπάτια

και έμειναν κάποιοι να ρωτούν

με δάκρυα στα μάτια.

Εγώ θα ψάξω να σε βρω τώρα απεγνωσμένα

μέσα στη στάχτη της φωτιάς

που έκαψαν τα τρένα.

Ακόμα όμως και αν σε βρω στα σίδερα που καίνε

Θα σε χουν πάρει μακριά

Ότι και να μου λένε

Πόσο θα θελα να σε έβλεπα για λίγο

τα πάντα θα τα έκανα

τον πόνο να απαλύνω

Είναι στιγμές που εύχομαι να ήμουνα μαζί σου

εκεί ψηλά στο ουρανό

γιατί η δική μου η ζωή είναι και αυτή δική σου

ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΧΑΡΗ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΙ

ΠΡΙΝ ΣΒΗΣΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΘΥΜΑΣΑΙ

ΠΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΑΠΟΨΕ ΠΩΣ ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΙΑ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ

ΕΓΩ ΘΑ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΩ…

Μαθητής Β’ Λυκείου