Πολιτική κριτική: Ηγεμόνας, σφογγοκωλάριοι και οι …παρακμιακοί!

Δεν είναι φυσικά απαραίτητο να έχεις πανεπιστημιακό πτυχίο για να πολιτεύεσαι! Για να είσαι ακμάζουσα δύναμη δεν είναι απαραίτητα συγκυριακά ποσοστά δημοτικότητας που μπορεί να προέκυψαν με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους.

Είναι απίθανο όμως που, συγκυριακά, όποιος είναι απέναντι στο δικό του μηχανισμό, να απολαμβάνει τις ύβρεις του, την αποτροπή του, την εναντίωση ως το στάδιο της εξόντωσης και την ξιφούλκιση με όλη την σημασία

Αυτός, ως ηγεμονίσκος σε έναν ζωτικό χώρο που απέκτησε μπροστά σε …αδιάφορους, κυριολεκτικά μονόχνοτος από κάθε κοινωνικά ζωτικό και πολιτισμένο, κυριαρχεί με την δυναμική και την δύναμη του εξουσιαστή, προσφέροντας σε ημέτερους ελάχιστα, δίνοντας όμως στο σύνολο της κοινωνίας μόνο την εικόνα ενός κρυμμένου από την πραγματικότητα, ενός ανάξιου να προσδώσει σε αυτόν τον τόπο, αυτά που απαιτεί ή που θέλει.

Επί ματαίω, η κοινότητα συνειδητοποιεί την δική του ακμή: Χωρίς έργο ουσίας, με προγραμματισμούς που έγιναν από άλλους και πριν από τον ίδιο, με τις πλάτες άλλων και όχι της ηγεμονίας του, ο πολίτης παρακολουθεί. Ορισμένοι κρίνουν, κατακρίνουν και δέχονται προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς.

Οι σφογγοκωλάριοι, το υψηλό αξίωμα και επάγγελμα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας είχαν μια Δουλειά και μόνο, να σκουπίζουν τα οπίσθια των αυτοκρατόρων! Ουδεμία σχέση με το παρόν ή το μέλλον. Υπάρχουν όμως τέτοιοι, άφθονοι ή σε αφθονία για να επιτρέπουν να δοξάζεται η αυτού εξοχότητα σε ένα κύκλωμα …ιδιαίτερα στενό, στο …σύστημα! Όταν τελευταία μια κυρία επισκέφθηκε το μέγαρο για κάποιον λόγο, ένας εξ αυτών, είπε το αμίμητο …”πιστεύω να γνωρίζεις ποιος είμαι εγώ”, λες και είναι ο …σφογγοκωλάριος!

Είναι η ρεμπελική διάσταση του χαρτογραφημένου πλέον συστήματος. Η μαμά του ρέμπελου που τον έβλεπε να κάθεται όλη την μέρα στο καφενείο, του φώναζε να πάει να πιάσει δουλειά, μα επί ματαίω. Κι έτσι βγήκε η ρήση.

Οποιος είναι αντίθετος, είναι παρακμιακός. Οποιος συνειδητοποίησε για το τι κρύβεται μέσα στο αδιανόητο δαιδαλώδες σύστημα του, είναι για την πυρά. Η Δημοκρατία δηλαδή στα πέντε μέτρα. Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα, κατά το βιβλίο του Ανδρέα Παπανδρέου.

Όλα όσα κάνει, έχει την ευγενική βοήθεια του από πάνω. Μήπως κρύβει κάτι άλλο, που μεταφορικά πάει από τον κάτω στον πιο πάνω με Samsonite; Ουδέν κρυπτόν υπό τον Ηλιον. Μα, δεν είναι το ενδιαφέρον αυτό…

Το πιο σημαντικό είναι η ανοχή και η αποχή. Σαν να μην υπάρχει σφυγμός στην κοινωνία. Παρακολουθεί από μακρυά την έπαρση, δέχεται και μια πλακίτσα κάπου – κάπου και ένα χτύπημα στην πλάτη και νιώθει περήφανος που τον έχει …κολλητό.

…Καταντήσαμε παρακμιακοί ακολουθώντας τους παρακμιακούς που μας ηγεμονεύουν, που μας οδηγούν, κατηγορούμενοι κιόλας για παρακμή. Λες και αυτή είναι αποτέλεσμα των άλλων και όχι του ίδιου που οδήγησε τον κόσμο στην παρακμή, αφού δεν έχει μια ελπίδα, έχει λουφάξει ο κόσμος παρακολουθώντας την δική του παρακμή. 

Τι σημαίνει όμως κυριολεκτικά παρακμή; Η βαθμιαία πτώση της πολιτικής, στρατιωτικής, οικονομικής ισχύος ενός κράτους, ενός πολιτισμού, μιας κοινωνίας.

Άρα, ας μην μεταφέρει τα αίτια εκεί που θέλει, αλλά στο σύνδρομο και στο αποτέλεσμα και στις αφορμές της βαθμιαίας πτώσης της πολιτικής και οικονομικής ισχύος κράτους, πολιτισμού και κοινωνίας.

Αυτοί που δεν ακολουθούν τις μεθοδεύσεις, δεν είναι οι ακολουθούντες την παρακμή. Αυτοί ακολουθούν, ακόμη και το ένστικτο τους για να παρατηρούν την παρακμιακή κοινωνία, εκεί που οι παρακμιακές ηγεσίες οδήγησαν!

Οποιαδήποτε ομοιότητα με προσωπα και καταστασεις  είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα….