Όταν χάνεται το παράθυρο ευκαιρίας για ένα νέο νοσοκομείο στην Κω… ποιος φταίει;

Ένας βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας ανακοίνωσε δημοσίως ότι χάθηκε το παράθυρο ευκαιρίας για την κατασκευή του νέου Νοσοκομείου της Κω. Μαζί του χάθηκε και μία κρίσιμη υποδομή για τα Δωδεκάνησα. Δεν χάθηκε όμως το 52% που τους εμπιστεύτηκε.

Παράλληλα, δόθηκε ακόμη μία υπόσχεση — για το Ογκολογικό Νοσοκομείο στη Ρόδο. Εύχομαι ειλικρινά να μην χαθεί κι αυτή, γιατί, αν συμβεί, θα αρχίσω να πιστεύω πως τελικά μας αξίζει να μας δουλεύουν ψιλό γαζί.

Οι εξαγγελίες του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Δωδεκάνησα — επαναφορά μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ, νέο Νοσοκομείο στην Κω, Ογκολογικό στη Ρόδο — αποδεικνύονται φαντασιώσεις μικροφιλμ πολιτικής σκοπιμότητας. Πίσω από κάθε υποσχετική, η ίδια συνταγή: λόγια χωρίς σχέδιο, εξαγγελίες χωρίς έργο, υποκρισία χωρίς όριο.

Και τότε αναρωτιέται κανείς:
Γιατί να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική;
Για έναν τίτλο; Για τις φωτογραφίες; Για τις προσφωνήσεις; Για τον μισθό; Ή επειδή βαριέται τη δουλειά του;

Η πολιτική δεν είναι λάφυρο. Είναι ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στον τόπο, στους πολίτες, σε όσους ελπίζουν πως κάτι μπορεί να αλλάξει.

Κάποιοι ίσως πουν:
«Άσε μας ρε Παναγιώτη, εμένα μου έκανε το ρουσφέτι του ο βουλευτής. Καλός είναι.»
Αυτός είναι ο πήχης; Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε;

Η εντιμότητα, η φρεσκάδα, η επάρκεια δεν έχουν κομματική ταυτότητα. Είναι υπόθεση χαρακτήρα. Και όταν η συνείδηση δεν αντέχει άλλο τον εμπαιγμό, τότε υπάρχει και ο δρόμος της παραίτησης.

Λυπάμαι για την Κω. Αλλά ακόμα περισσότερο λυπάμαι για την πολιτική διαπαιδαγώγηση των νησιωτών: ανέχονται, σιωπούν, αρκούνται σε ένα επίδομα.
Αγαπητοί συμπολίτες,
όταν χάνεται ένα νοσοκομείο και δεν χάνεται κανένα πρόσωπο από τη θέση του,
οφείλουμε να αναρωτηθούμε:
ποιος είναι άριστος και ποιος αχ-άριστος;
Και ποιος τελικά πληρώνει την αποτυχία;