19η Μαίου Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

“Τιμούμε την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Είναι χρέος μας να διατηρήσουμε στην συλλογική μας Μνήμη και σ’ αυτήν την εθνική συμφορά, που υπέστη ο Ελληνισμός στην ιστορική του διαδρομή. Να επιδιώκουμε την αμοιβαία φιλία και συνεργασία, απαλλαγμένοι από μισαλλοδοξίες και προκαταλήψεις, για την ειρήνη και την ασφάλεια, όπως επιτάσσουν οι κανόνες του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου”.

Αυτό υπογραμμίζει μεταξύ άλλων με αφορμή την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου σε μήνυμα του ο δήμαρχος κ. Φώτης Χατζηδιάκος.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. 

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων, αλλά και την “εκκαθάριση” των Ελλήνων που είχαν οικονομική επιφάνεια και ήλεγχαν σημαντικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε αυτές να περάσουν στα χέρια των Τούρκων μεγαλοεπιχειρηματιών.

Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 άτομα την παραμονή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.

Αναλυτικά ο δήμαρχος αναφέρει τα ακόλουθα:

Η συστηματική εξόντωση χιλιάδων Ποντίων από τις πατρογονικές τους εστίες, από τα προσωπικά τους δημιουργήματα, από την ίδια την ύπαρξη τους, αποτελεί μια μεγάλη εθνική καταστροφή, με ολέθριες συνέπειες για το ΄Εθνος, για την ιστορία και τον πολιτισμό του Ελληνισμού του Πόντου.

Ο Ποντιακός ελληνισμός, ο πιο απομακρυσμένος ελληνικός πληθυσμός σε σχέση με την Ελλάδα, με μεγάλη πνευματική και οικονομική άνθηση από τα μέσα του 19^ου αιώνα ακολουθεί τον δρόμο του ξεριζωμού, ενός ξεριζωμού που συνεχίστηκε αμείωτος μέχρι το 1924, οπότε έφυγαν από τις πανάρχαιες κοιτίδες του εκεί Ελληνισμού και οι τελευταίοι Έλληνες Πόντιοι, με τη συμφωνία για ανταλλαγή των πληθυσμών, όπως προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάνης (1923).

Οι συστηματικοί διωγμοί, οι αναγκαστικές μετοικήσεις, οι πορείες θανάτου, τα απάνθρωπα καταναγκαστικά μέτρα, λαμβάνουν διαστάσεις Γενοκτονίας, που καταλήγουν στον αφανισμό του εκεί Ελληνισμού. Ανταλλαγές πληθυσμών και προσφυγιά. Περιουσίες κατεστραμμένες και λεηλατημένες, πόλεις πυρπολημένες και εγκαταλελειμμένες. Η μοίρα των Ποντίων άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μοίρα των υπολοίπων προσφύγων της Ελλάδας.

Η άφιξη των Ποντίων στις Νέες Πατρίδες τους ήταν η απαρχή μιας δύσκολης, αλλά και συνάμα δημιουργικής πορείας για τον ποντιακό ελληνισμό. Οι Πόντιοι, παρά τις πολυμέτωπες δυσκολίες που αντιμετώπισαν, εντάχθηκαν στην ελληνική κοινωνία, κράτησαν την γλώσσα μας, τα ήθη και τα έθιμά τους και με το φιλοπρόοδο πνεύμα τους κατόρθωσαν να προκόψουν και να προσφέρουν στην Ελλάδα.

Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, είναι ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που παραβιάζουν το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και πλήττουν ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Τιμούμε την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Είναι χρέος μας να διατηρήσουμε στην συλλογική μας Μνήμη και σ’ αυτήν την εθνική συμφορά, που υπέστη ο Ελληνισμός στην ιστορική του διαδρομή. Να επιδιώκουμε την αμοιβαία φιλία και συνεργασία, απαλλαγμένοι από μισαλλοδοξίες και προκαταλήψεις, για την ειρήνη και την ασφάλεια, όπως επιτάσσουν οι κανόνες του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου.