Συγκλονιστική είναι η περιγραφή που κάνει στο κείμενο που δημοσιεύθηκε στο Lastpoint.gr του κ Γιώργου Παντάκη πρώην Αναπληρωτή Γραμματέα Οργανωτικού της ΝΔ για το Σουδάν όπου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Μιλάει για τις ρίζες του από τη Σύμη για τον ελληνισμό στο Σουδάν και για τον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή την πρώτη ημέρα του εμφυλίου. Αναλυτικά αναφέρει τα εξής :
Με αφορμή τα θλιβερά γεγονότα που διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή στο Σουδάν, με κατέκλυσε η ανάγκη να γράψω για κάποια βιώματα μου σε αυτήν την χώρα, όπου γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου.
Αυτός ο εμφύλιος που ξεκίνησε απο ττο Χαρτούμ δεν είναι ο πρώτος. Ο εγκλεισμός 15 Ελλήνων στην ορθόδοξη εκκλησία για να προστατευθούν μου προκάλεσε πολλές μνήμες, όχι ευχάριστες, αλλά σίγουρα υπαρκτές. Θα ξεκινήσω με την οικογενειακή μου ιστορία.
Κατ’ αρχάς, είμαι Έλληνας γεννημένος στο Χαρτούμ από Έλληνες γονείς. Ο παππούς μου, Γιώργος Παντάκης, έφυγε από την Ζαγορά του Πηλίου για την Αίγυπτο κάπου το 1920-22. Δούλευε σε μια Αγγλική εταιρεία σαν κλασιφικατόρος. Η δουλειά του ήταν δηλαδή να ξεχωρίζει την ποιότητα του βαμβακιού (φημίζεται η Αίγυπτος για το βαμβάκι της) πιάνοντάς το με τα χέρια του, με τα δάχτυλα, και να επιλέγει βαμβάκι ποιοτικά καλό. Μια ειδικότητα εξαιρετικά σπάνια και δύσκολη, πραγματικά εξειδικευμένη ακόμα και για εκείνη την εποχή.
Ο παππούς κάποια στιγμή μετακόμισε στο Σουδάν, όπου έκανε και εκεί την ίδια δουλειά, μιας και το βαμβάκι ήταν και εκεί της ίδιας καλής ποιότητας λόγω του πλούσιου σε νερό (και όχι μόνο) ποταμού Νείλου.
Εκεί στο Χαρτούμ, ο παππούς Γιώργος παντρεύτηκε την Ειρήνη Μανδαλιού απο την Σύμη, και έφτιαξαν μια μεγάλη οικογένεια με πρωτότοκο τον πατέρα μου Κωνσταντίνο. Τα άλλα 4 παιδιά του ήταν η Ευδοκία, η Ευγενία, ο Μένανδρος και ο Πλούτωνας. Όλα τα παιδιά είχαν αρχαία ή βυζαντινά ονόματα για να θυμούνται πάντα την ελληνική καταγωγή τους.
Ο πατέρας μου Κωνσταντίνος, παντρεύτηκε την Ελένη απο την Ελλάδα και έφτιαξαν την δική τους οικογένεια. Ήμουν ο πρωτότοκος και μου έδωσαν το όνομα του παππού, Γιώργος, ενώ την αδελφή μου την είπαν Καλλιρρόη (άλλο αρχαιοελληνικό όνομα) απο την γιαγιά της μαμάς. Ο πατέρας μου, πριν τα 18 του χρόνια έφυγε από την ωραία του άνεση απο Χαρτούμ και πήγε στην Αίγυπτο, όπου κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό.
Στην αρχή πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν, και μετά πέρασε στον Ιερό Λόχο, όπου πήγε με υποβρύχιο ή έπεσε από αεροπλάνο 4 φορές στα νησιά της Ελλάδας (Κυκλάδες και Δωδεκάνησα) για να πλήξει κάποια σημεία κλειδιά του εχθρού.
Με το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στο Σουδάν και ασχολήθηκε με το γενικό εμπόριο. Αργότερα έμαθε την τέχνη του φωτογράφου από τον πεθερό του, που έκανε την αντίστοιχη δουλειά στην Αθήνα, και άνοιξε δύο φωτογραφεία, τα “Studio Dinos”
Στο Χαρτούμ υπήρχε ελληνισμός από το 1896 – 1898, αλλά ειδικότερα μετά τον πόλεμο ο πληθυσμός των Ελλήνων ήταν πολύ μεγάλος και συνέβαλε ιδιαίτερα στην πρόοδο του Σουδανικου κράτους.
Οι Έλληνες του Σουδάν ήταν μια πολύ καλα οργανωμένη κοινότητα. Είχαν τον δικό τους αθλητικό Σύλλογο που μετείχε στους τοπικούς αγώνες και πρωταθλήματα, καθώς και μια ιδιαίτερα οργανωμένη λέσχη με εστιατόριο, πισίνα, εντευκτήριο, παιδική χαρά, αίθουσα με τηλεόραση (σπάνιο για εκείνη την εποχή), και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για την ψυχαγωγία όλων των Ελλήνων όλων των ηλικιών. Προσκόπους, συλλόγους ελληνικών χορών κλπ. Οργάνωναν εκδρομές, σαφάρι καθώς και χορούς φέρνοντας από Ελλάδα και όχι μόνο σπουδαίους καλλιτέχνες της εποχής.
Υπήρχε μεγάλο ελληνικό σχολεία, από το νηπιαγωγείο μέχρι την τρίτη γυμνασίου (σημερινό Λύκειο), για τα εκατοντάδες ελληνόπουλα που γέμιζαν τις αίθουσες καθώς και μια πολύ μεγάλη εκκλησία.
Ο ελληνισμός μεγαλουργούσε σε ολα τα επίπεδα σε μια δύσκολη αφρικανική χώρα, που οι συνθήκες, καιρικές και όχι μόνο, ήταν πολύ ιδιαίτερες και δύσκολες, στις οποίες είχαν άριστα προσαρμοστεί μιας και ήταν γεννημένοι σε αυτήν την χώρα. Οι Έλληνες ήταν πραγματικά ιδιαίτερα αγαπητοί στους ντόπιους. Η συμπεριφορά των Ελλήνων ήταν πολύ καλή απέναντι τους. Δεν υπήρχε ίχνος ρατσισμού. Τους αγαπούσαν και τους συμπεριφέρονταν ίσος προς ίσον.
Όμως η Αφρική είναι μια ασταθής ήπειρος που όταν ξημερώσει “στραβά” πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεται. Έτσι έγινε το 1965. Έτος που ξεκίνησε ο πρώτος εμφύλιος του Σουδάν που κράτησε περίπου 40 χρόνια με ατελείωτα θύματα και το μεγαλύτερο παγκοσμίως εμπόριο παιδιών. Εκείνη την χρονιά, μια νύχτα, εισέβαλαν στο Χαρτούμ νότιοι του Σουδάν,(τώρα κατέχουν το κράτος του Νότιο Σουδάν) και χτυπούσαν ό,τι και όποιον έβρισκαν, χωρίς διακρίσεις. Κάτι σαν αυτό που γίνεται και σήμερα.
Το πρώτο θύμα αυτής της εισβολής ή της πρώτης ημέρας του εμφυλίου ήταν ο πατέρας μου Κωνσταντίνος. Ημέρα του Αγίου Νικολάου, χωρίς να γνωρίζει κανένας (δεν υπήρχε ενημέρωση) τι συνέβαινε στο κέντρο του Χαρτούμ, πηγαίναμε όλοι μαζί επίσκεψη σε συγγενή. Εκεί πέσαμε σε μπλόκο των εισβολέων όπου χτύπησαν το αυτοκίνητο με μεγάλες πέτρες για αρκετά λεπτά. Ήμαστε όλοι μέσα. Αφού συγκρούστηκε με αλλά σταθμευμένα αυτοκίνητα, βγήκαμε άρον άρον απο το τσακισμένο αυτοκίνητο και τρέχοντας προς το πεζοδρόμιο περιμέναμε τα χειρότερα. Τότε έγινε το θαύμα. Ανοίγει πόρτα και μας τραβάνε μέσα. Ήταν η Αγγλική πρεσβεία.
Μπαίνοντας μέσα είδαμε εκατοντάδες κόσμο, τραυματίες μες στα αίματα, καθώς και αγγλικό στρατό με πλήρη εξοπλισμό σε όλα τα σημεία της πρεσβείας.
Μετά από λίγη ώρα ο πατέρας μου υπέκυψε…42 ετών. Η μητέρα μου χήρα στα 29 της χρόνια με δύο παιδιά σε μια αφρικανική χώρα να φλέγεται…
Τα πράγματα ξαφνικά και βίαια άλλαξαν. Μετά την ταφή του πατέρα μου που ποτέ δεν είδα, η επιστροφή στην Ελλάδα ήταν επιβεβλημένη και άμεση. Όλη η περιουσία φυσικά έμεινε εκεί χωρίς να επιτραπεί η πώληση της.
Είπαμε. Στην Αφρική όταν ξημερώσει στραβά δύσκολα αντιμετωπίζεται… Η κλεψύδρα έχει γυρίσει. Η ζωή όλων μας, μέσα σε 1 λεπτό άλλαξε και πήρε εντελώς διαφορετική πορεία. Κάτι που απεύχομαι να συμβεί σε οποιοδήποτε ζει τα σημερνά γεγονότα σε αυτήν την χώρα.
Εγώ ήμουν κοντά στα 9 η αδελφή μου στα 11. Η Ελλάδα ήταν μονόδρομος. Η Ελλάδα για εμάς ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό κάτι άγνωστο, κάτι άλλο. Τα σπίτια, τα ρούχα, (κρύο δεν είχαμε νιώσει ποτέ…) η νοοτροπία, οι λέξεις οι εκφράσεις, το σχολείο, τα παιδιά, η θάλασσα τα βουνά… Όλα διαφορετικά όλα καινούργια και άγνωστα.
Μόνο η γιαγιά και ο παππούς ήταν γνωστοί σε εμάς. Ήταν οι άνθρωποι μας, το στήριγμα μας. Ήταν αυτοί που δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας, ήταν αυτοί που δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μας. Όπως ποτέ δεν θα φύγει και ο πατέρας μάς και η ηρωίδα μάνα μας. Φυσικά ούτε το Χαρτούμ.
Την πορεία σου Άλλος την χαράζει. Εσύ απλά κάνεις σχέδια και ονειρεύεσαι. Η ζωή σε πάει εκεί που θέλει και εσύ χωρίς να το καταλαβαίνεις ακολουθείς.
Μικρός τα είχα βάλει με τους πάντες. Με θεούς και δαίμονες.
Σήμερα “ευχαριστώ” τον Θεό για αυτό που μου “χάρισε”. Αν δεν ήταν αυτή η κακή μέρα της 6 Δεκεμβρίου του 1965, το πιθανότερο η ζωή μου να ήταν διαφορετική. Καλύτερη ζωή ή χειρότερη δεν ξέρω. Το σίγουρο ειναι ότι αυτή και με αυτούς που μου έδωσε, είναι η καλύτερη και την αγαπάω
Βλέπεις, ότι μετά το κακό έρχεται το καλό.
Ευτυχώς…!!!
Ευχή μου ειναι να τελειώσει ο νέος εμφύλιος στο Σουδάν, αν και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος διότι… τα πετρέλαια και ο χρυσός να είναι καλά
